1080. Hər gecə yatmağa gedəndə,
"Kaş ki, bu gecə cəsarətim olsun, öz həyatıma son verə bilim", adsız demiş "kaş səhər oyanmayım", "kaş ki, sabahkı gün başıma elə bir iş gəlsin ki, sağ qurtulmayım" deyib günlərimi keçirdirəm. Çox süst yaşayıram neçə vaxtdır, hələ bu gün istədim bir balaca dəyişiklik olsun, yaşadığım ərazidəki bütün restoran, kafe, pub və s. Hamısını gəzmişəm ki, bəlkə təzə işə girərəm, amma tapa bilmədim. Gör nə gündəyik ki, adicə kafedə ofisant düzəlmək belə adamı çərlədir, neçə yerə nömrə qoydum, hətta biri deyir, saat səhər 10-dan, gecə 12-1-ə qədər, 8 manat. (bax: Azərbaycanda iş elanları)

Niyə yaşayasan ki, belə bir vəziyyətdə? Belə bir ölkədə, ya da belə insanların içində. Uzağı yenə 2-3 günümü keçirib bir az pul yığıb çıxırdım amk, niyə bu qədər çətinləşib hər şey? Çox yox, cəmi 1 il keçib. Bir il əvvəl, o qədər iş vardı ki, adam iş əlindən tərpənə bilmirdi falan. Bəlkə də(böyük ehtimal) yaşadığın yerə görə dəyişir. Elə olsa belə, adicə qıçı-qırıq bir çayxanada qayıdıb adama deməzlər ki, "nömrə qoy, əlaqə saxlıyarıq". O biri əlində də, toyuq şaqqalayırdı balta ilə. (baxma: Azərbaycanda yaşamaq heç stressli deyil)

Bu bu gün başıma gələn absurd hadisələrdir, təbii ki, tək səbəbi o da deyil. Yazdıqca yazası gəlir insanın, amma hara qədər? Məndən çox bu şeyi arzulayan inanmıram ki, nə çevrəmdə, nə ətrafda, orda-burda çıxsın. Məni qurudur bütün hər şey. Əsəblərim yerində qalmayıb, əllərim bu yaşdan əsməyə başlayıb, tez-tez gicgahımdan, sinəmdən, qarnımdan ağrılar tutur, bükülüb, yıxılıb qalıram. Çoxunun günahkarı mən deyiləm, bəlkə də mənəm çoxunun günahkarı, amma hamısının deyiləm. Bir cümlə yadımdadır, hardan eşitmişəm, bilmirəm "yarpaq var, özü quruyur, yarpaq var, qurudurlar". Belə

Ətrafımda çox yaxşı insanlar var, amma özümü çox tək hiss edirəm, özümə çox yüklənib eləmirəm də, çünki bunun bir mənası yoxdur. Qədərində yüklənirəm məncə. Heç bir şeyə qarşı bir duruş sərgiləmək istəmirəm. Sadəcə lənətə gəlmiş "kreslo sevdası"dır mənimki. Əyilsən başına çıxarlar misalı. Yoxsa mən heç bir mübarizə, keşməkeş istəmirəm. Uje bir çiyin də istəmirəm, əl söhbətinin hələ də üstündəyəm amma, nəysə. Heyfislənirəm o əllərə ki, mənim əlimi tutub, tutur, tutacaq və ilaxır. Hamıya yazığım gəlir, özümdən başqa. Öz qatığ yaşamımı, həyatımı sikib çevirməyincə durmayacam. Etiraf edirəm ki, hər şey haqqında bir az-bir az bilirəm, amma bunların heç biri məni bu bataqlıqdan çıxaracaq səviyyədə deyil. Heç vaxt özümü bir qırağa çəkə bilməyəcəm yəqin ki, monoton yaşayıb sönüb də gedəcəm. Day-day şotuna bəlkə bir işə girərəm, o da ürəyimi sıxacaq, rədd olub getmək istəyəcəm.
Cv-lərimə heç kim geri dönüş etmir, son 2 ayda 2 imtahan verdim, heç birindən keçə bilmədim, daha doğrusu imtahanı verməyə səbrim çatmadı. Cv yığmaq da həmçinin. Başqasının mənim yerimə etməsini də istəmirəm, çünki məqsəd özüm öz həyatımı sikərtərək çökərtməkdir. Mən yaşamaq istəyirdim, dözmək istəmirdim, indi isə heç yaşamaq da istəmirəm. Mən nə qədər üz vurmasam da hamı məni bezdirir, hamı sırf mənim əsəbimə toxunacaq şəkildə özünü mənə qarşı hazırlayıb sanki. Məndən heç nə ala bilməyəcəklər amma, çünki onsuz da heç nəyim yoxdur. Bir gitarım vardı, onu da bir yerdə unutmuşam, gedib götürməyə halım yoxdur, insanların üzünü görmək istəmirəm. Yəqin ki, hər səhər universitetə getməli olmasaydım, yemək yeməli olmasaydım, nəfəs almalı belə olmasaydım bu 4 divar mənə bəs idi, çünki insan üzü görməyə mənim ehtiyacım yoxdur. Belə yaxşıyam, məni tərk edən insanlara qarşı da heç bir düşüncəm yoxdur, yanımda olana da, ikisinə də əvvəllər çox ciddi fərq qoyurdum, amma anladım ki, mən düzəlmək istəmədikcə kiminsə nəsə edib-etməməsinin bir faydası yoxdur. Birinə qərdeş uşağ deyərsən, yaxşı dost deyərsən, gözəl sevgilim deyərsən, amma ona istədiyi şeyi verə bilməyəndə, özündə də bir günahkarlıq hiss edirsən, özünü çarəsiz hiss edirsən. Ya da mən edirəm, necə ki, hazırki vəziyyətdə heç kimə bir xeyrim yoxdur. Özümə belə

Yenə də həyat davam edir, lakin mən sabah oyanmaq istəmirəm.